Hallo allemaal,
Zoals je misschien wel weet komt borderline voor in verschillende gradaties, de een heeft een lichte vorm van borderline de andere een zware. Veel borderliners werken gewoon bij een baas (of voor hun zelf).
Toch kan het af en toe lastig zijn voor een borderliner om goed mee te komen op het werk. Vaak is het voor borderliners lastig omdat ze meer conflicten hebben of omdat collega's hun niet begrijpen. Op veel werkplekken is het werk belangrijker dan de gemoedstoestand van de werknemers, wat ook verklaart waarom mensen vaak moe en verslagen van hun werk komen! Sommige borderliners zijn dan ook geheel of gedeeltelijk arbeidsongeschikt.
Mensen die een ernstige variant van borderline hebben, of een andere persoonlijkheidsstoornis kunnen in aanmerking komen voor een WAJONG uitkering. Daaraan zijn veel eisen en regels verbonden, maar het is mogelijk. Bij persoonlijkheidsstoornissen is het soms lastiger een uitkering aan te vragen dan bij lichamelijke afwijkingen, dan is het sneller duidelijk wat iemand wel en niet kan.
Voor iemand met borderline blijft het belangrijk zijn of haar ziekte serieus te nemen en te blijven proberen een goede manier te vinden om met borderline om te gaan.
Voor (naaste)collega's van een borderliner is het belangrijk te weten wat borderline is, en hoe ze het best met borderliners om kunnen gaan, dit is per persoon uiteraard verschillend. Meer hierover lees je op deze site over naasten van borderliners.
Mocht je werken met een borderliner of heb je borderline en loop je zelf op je werk tegen dingen aan? Laat dan een berichtje achter!
zaterdag 21 augustus 2010
zondag 15 augustus 2010
Eenzaamheid en ouderen deel 3
Van 24 september tot en met 1 oktober 2010 wordt de week van de eenzaamheid georganiseerd door de Coalitie Erbij
Volgens het CBS zal het aantal inwoners in Nederland stijgen en slaat na 2010 de “grijze druk” toe. Na 2010 zullen de eerste babyboomers de arbeidsmarkt gaan verlaten en op zich zelf worden teruggeworpen. Voor deze groep mensen begint dan een andere fase van hun leven.
Een groot deel van deze groep ouderen heeft geleerd met het internet om te gaan en zal via deze weg ook een deel van de sociale contacten in stand kunnen houden.
Dat er veel ouderen eenzaam zijn zal niemand verbazen. Een hoop dingen die vroeger vanzelfsprekend waren zijn dat nu niet meer. Denk bv aan de grote gezinnen van vroeger. Ik kan me herinneren dat er vroeger in mijn straat een aantal gezinnen woonden die 5 tot 10 kinderen hadden. Altijd een drukte van belang vooral als het avondeten bereid moest worden. In mijn herinnering werd er iedere dag voor een kazerne aardappels geschild. Als die ouders op leeftijd waren was er altijd wel een kind dat op visite kwam.
Tegenwoordig zijn de gezinnen steeds kleiner geworden of wonen de kinderen ver weg. Daardoor is het niet meer zo vanzelfsprekend dat kinderen op visite komen of voor hun ouders kunnen zorgen. Men verwacht dat ouderen zelfstandig zijn en voor zich zelf kunnen zorgen.
Een verontrustende ontwikkeling vind ik de bezuinigingen in de zorg. Behalve dat er minder geld beschikbaar voor zorg heeft het verzorgend personeel ook veel minder tijd om echte aandacht of een praatje te houden in de thuiszorg als wel in de verpleegtehuizen.
Ik weet nog vanuit mijn periode als bejaardenverzorgster dat op Moederdag iedereen de verwachting had dat kinderen op bezoek zouden komen. Van een aantal moeders kwamen er inderdaad kinderen op bezoek. Maar niet bij iedereen. Het verdriet was dan van de gezichten af te lezen. Er ontstaat dan een behoefte om aandacht die dan niet gegeven kan worden.
Volgens het CBS zal het aantal inwoners in Nederland stijgen en slaat na 2010 de “grijze druk” toe. Na 2010 zullen de eerste babyboomers de arbeidsmarkt gaan verlaten en op zich zelf worden teruggeworpen. Voor deze groep mensen begint dan een andere fase van hun leven.
Een groot deel van deze groep ouderen heeft geleerd met het internet om te gaan en zal via deze weg ook een deel van de sociale contacten in stand kunnen houden.
Dat er veel ouderen eenzaam zijn zal niemand verbazen. Een hoop dingen die vroeger vanzelfsprekend waren zijn dat nu niet meer. Denk bv aan de grote gezinnen van vroeger. Ik kan me herinneren dat er vroeger in mijn straat een aantal gezinnen woonden die 5 tot 10 kinderen hadden. Altijd een drukte van belang vooral als het avondeten bereid moest worden. In mijn herinnering werd er iedere dag voor een kazerne aardappels geschild. Als die ouders op leeftijd waren was er altijd wel een kind dat op visite kwam.
Tegenwoordig zijn de gezinnen steeds kleiner geworden of wonen de kinderen ver weg. Daardoor is het niet meer zo vanzelfsprekend dat kinderen op visite komen of voor hun ouders kunnen zorgen. Men verwacht dat ouderen zelfstandig zijn en voor zich zelf kunnen zorgen.
Een verontrustende ontwikkeling vind ik de bezuinigingen in de zorg. Behalve dat er minder geld beschikbaar voor zorg heeft het verzorgend personeel ook veel minder tijd om echte aandacht of een praatje te houden in de thuiszorg als wel in de verpleegtehuizen.
Ik weet nog vanuit mijn periode als bejaardenverzorgster dat op Moederdag iedereen de verwachting had dat kinderen op bezoek zouden komen. Van een aantal moeders kwamen er inderdaad kinderen op bezoek. Maar niet bij iedereen. Het verdriet was dan van de gezichten af te lezen. Er ontstaat dan een behoefte om aandacht die dan niet gegeven kan worden.
zaterdag 14 augustus 2010
Week van de eenzaamheid deel 2
Eenzaamheid en jongeren
In mijn vorige blogpost heb ik geschreven over de week van de eenzaamheid. Van 24 september tot en met 1 oktober 2010 wordt de week van de eenzaamheid georganiseerd door de Coalitie Erbij.
Eerder heb ik geschreven over kinderen en eenzaamheid. Maar hoe zit het nu met de jongvolwassenen.Van sommige ouders hoor ik dat hun kinderen tussen de 22 en 30 zich redelijk alleen voelen. Deze jongeren schijnen niet meer zo makkelijk bv naar een discotheek te gaan om leeftijdsgenoten te ontmoeten.
Als reden hoor ik wel eens dat er in de discotheken teveel jongeren onder de 20 vertoeven en jongeren die zich van tevoren hebben ingedronken. Dat schijnt één van de reden te zijn waarom deze groep zich niet meer thuis voelt in de discotheek. Lid zijn of worden van een sportclub om daar anderen te ontmoeten hebben velen geen zin in.
Het bovenstaande wordt bevestigd door een artikel wat ik heb gevonden op internet binnenland.nieuws.nl met als titel “Eenzaamheid grootst onder jongeren in de leeftijdsgroep tussen de 18 en 35 jaar (een onderzoek van TNS/NIPO).
Het gevoel eenzaamheid onder jongeren ontstaat vaak na een verbroken relatie of als er iets ineens in het leven verandert en dingen echt gaan tegenzitten. Zoals conflicten met ouders, gezakt voor examen of met een opgevoerde brommer gesnapt worden door de politie. Eenzaamheid kan ook ontstaan door wat je hebt of graag wilt hebben. Ook dit kan ervoor zorgen dat je je vaak eenzaam voelt. Anderen hebben het wel en jij niet.
Iedereen heeft het druk, druk en nog eens druk. Het lijkt mij daarom moeilijk om aan de geven dat je je als jongere eenzaam voelt. Mensen om je heen verwachten ook niet dat juist jongeren zich eenzaam kunnen voelen, men verwacht dat meer bij ouderen. Bureau Jeugdzorg van de GGZ (winnaar nationale jeugdzorgprijs) heeft over eenzaamheid en jongeren een goede informatieve pagina gemaakt speciaal voor deze doelgroep.
In mijn vorige blogpost heb ik geschreven over de week van de eenzaamheid. Van 24 september tot en met 1 oktober 2010 wordt de week van de eenzaamheid georganiseerd door de Coalitie Erbij.
Eerder heb ik geschreven over kinderen en eenzaamheid. Maar hoe zit het nu met de jongvolwassenen.Van sommige ouders hoor ik dat hun kinderen tussen de 22 en 30 zich redelijk alleen voelen. Deze jongeren schijnen niet meer zo makkelijk bv naar een discotheek te gaan om leeftijdsgenoten te ontmoeten.
Als reden hoor ik wel eens dat er in de discotheken teveel jongeren onder de 20 vertoeven en jongeren die zich van tevoren hebben ingedronken. Dat schijnt één van de reden te zijn waarom deze groep zich niet meer thuis voelt in de discotheek. Lid zijn of worden van een sportclub om daar anderen te ontmoeten hebben velen geen zin in.
Het bovenstaande wordt bevestigd door een artikel wat ik heb gevonden op internet binnenland.nieuws.nl met als titel “Eenzaamheid grootst onder jongeren in de leeftijdsgroep tussen de 18 en 35 jaar (een onderzoek van TNS/NIPO).
Het gevoel eenzaamheid onder jongeren ontstaat vaak na een verbroken relatie of als er iets ineens in het leven verandert en dingen echt gaan tegenzitten. Zoals conflicten met ouders, gezakt voor examen of met een opgevoerde brommer gesnapt worden door de politie. Eenzaamheid kan ook ontstaan door wat je hebt of graag wilt hebben. Ook dit kan ervoor zorgen dat je je vaak eenzaam voelt. Anderen hebben het wel en jij niet.
Iedereen heeft het druk, druk en nog eens druk. Het lijkt mij daarom moeilijk om aan de geven dat je je als jongere eenzaam voelt. Mensen om je heen verwachten ook niet dat juist jongeren zich eenzaam kunnen voelen, men verwacht dat meer bij ouderen. Bureau Jeugdzorg van de GGZ (winnaar nationale jeugdzorgprijs) heeft over eenzaamheid en jongeren een goede informatieve pagina gemaakt speciaal voor deze doelgroep.
vrijdag 13 augustus 2010
Week van de eenzaamheid
Eenzaamheid
Van 24 september tot en met 1 oktober 2010 wordt de week van de eenzaamheid georganiseerd door de Coalitie Erbij.
Een aantal maatschappelijke organisaties (14 organisaties) waaronder een aantal bekende zoals de Zonnebloem, het Leger des Heils , Humanitas, Nationaal Ouderenfonds enz hebben deze coalitie opgericht om gezamenlijk eenzaamheid onder de aandacht te brengen en om de eenzaamheid tegen te gaan.
Uit het eenzaamheidsonderzoek door TNS/NIPO in opdracht van de Coalitie Erbij blijkt dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt. Dat is nogal wat. Eenzaamheid komt voor bij oud, jong, gezond of zieke mensen.
Wat is de definitie van eenzaamheid?
Volgens Wikipedia is het gevoel van alleen zijn: geïsoleerd zijn van anderen. Het gevoel wordt omschreven als het ervaren van verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Er is dus een verschil tussen alleen zijn en je alleen voelen.
Iedereen heeft wel eens in zijn leven te maken gekregen met een gevoel van je alleen voelen.
Als ik terugkijk op mijn kindertijd kan ik mij herinneren dat ik wel eens door ruzie of andere oorzaken buiten de groep viel. Dat gaf mij een verdrietig en eenzaam gevoel. Ik wilde niets liever dan terug in de groep komen. Als dat uiteindelijk lukt voelde ik me helemaal opgelucht.
De ouders van een meisje uit mijn klas waren gescheiden en konden het niet zo goed vinden met elkaar. Als kind voelde ik dat zij met een naar gevoel rondliep. Later toen we volwassen waren en we elkaar weer tegenkwamen en we over onze kindertijd spraken kwam het naar voren.
Ze had het heel moeilijk gehad, voelde zich altijd heel eenzaam. Er was toen niemand met wie ze er over durfde te praten. Ze loste het op door heel aardig en lief te zijn voor iedereen. Later besefte ze pas dat ze op deze manier hoopte om veiligheid te vinden. We hadden het erover dat ze toen bij niemand haar verhaal kwijt kon. In deze tijd zou ze wellicht de kindertelefoon hebben gebeld.
In 2009 bestond de kindertelefoon 30 jaar. Amsterdam was in 1979 de eerste stad waarin de kindertelefoon van start is gegaan. Door registratie over welke onderwerpen de gesprekken gingen weten we dat in 1979 gezinsproblemen, seksualiteit en verliefdheid de top 3 vormden. Nu zijn dat seksualiteit, geweld en emotionele problemen.
Van 24 september tot en met 1 oktober 2010 wordt de week van de eenzaamheid georganiseerd door de Coalitie Erbij.
Een aantal maatschappelijke organisaties (14 organisaties) waaronder een aantal bekende zoals de Zonnebloem, het Leger des Heils , Humanitas, Nationaal Ouderenfonds enz hebben deze coalitie opgericht om gezamenlijk eenzaamheid onder de aandacht te brengen en om de eenzaamheid tegen te gaan.
Uit het eenzaamheidsonderzoek door TNS/NIPO in opdracht van de Coalitie Erbij blijkt dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt. Dat is nogal wat. Eenzaamheid komt voor bij oud, jong, gezond of zieke mensen.
Wat is de definitie van eenzaamheid?
Volgens Wikipedia is het gevoel van alleen zijn: geïsoleerd zijn van anderen. Het gevoel wordt omschreven als het ervaren van verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Er is dus een verschil tussen alleen zijn en je alleen voelen.
Iedereen heeft wel eens in zijn leven te maken gekregen met een gevoel van je alleen voelen.
Als ik terugkijk op mijn kindertijd kan ik mij herinneren dat ik wel eens door ruzie of andere oorzaken buiten de groep viel. Dat gaf mij een verdrietig en eenzaam gevoel. Ik wilde niets liever dan terug in de groep komen. Als dat uiteindelijk lukt voelde ik me helemaal opgelucht.
De ouders van een meisje uit mijn klas waren gescheiden en konden het niet zo goed vinden met elkaar. Als kind voelde ik dat zij met een naar gevoel rondliep. Later toen we volwassen waren en we elkaar weer tegenkwamen en we over onze kindertijd spraken kwam het naar voren.
Ze had het heel moeilijk gehad, voelde zich altijd heel eenzaam. Er was toen niemand met wie ze er over durfde te praten. Ze loste het op door heel aardig en lief te zijn voor iedereen. Later besefte ze pas dat ze op deze manier hoopte om veiligheid te vinden. We hadden het erover dat ze toen bij niemand haar verhaal kwijt kon. In deze tijd zou ze wellicht de kindertelefoon hebben gebeld.
In 2009 bestond de kindertelefoon 30 jaar. Amsterdam was in 1979 de eerste stad waarin de kindertelefoon van start is gegaan. Door registratie over welke onderwerpen de gesprekken gingen weten we dat in 1979 gezinsproblemen, seksualiteit en verliefdheid de top 3 vormden. Nu zijn dat seksualiteit, geweld en emotionele problemen.
Abonneren op:
Posts (Atom)