Afgelopen week zat ik in de trein en had een bijzonder mooi gesprek met de man tegenover mij.
Zijn verhaal begon met een mobieltje wat af ging. Hij nam op zei "met Koen". Ik hoorde een stem die volledig overstuur klonk. Doordat Koen hele korte duidelijke antwoorden gaf dacht ik dat hij een kind aan de andere kant van de lijn had die hij gerust moest stellen.
Ik zag aan zijn gezicht dat het geen kind was. Zonder dat ik er om vroeg begon hij uit te leggen dat hij net zijn vriendin aan de telefoon had die volledig overstuur was omdat hij op stap ging met een vriend. Ach zei hij, het maakt niet uit gedoe komt er toch.
Hij vertelde dat hij zijn vriendin Susan borderliner was en daarom zo heftig reageerde. Hij kende haar al enkele jaren en was nog steeds stapeldol op haar, wilde haar onder geen beding kwijt.
Ze hadden elkaar 4 jaar geleden leren kennen tijdens een feestje van een gezamenlijke vriendin. Ze was naar hem toegekomen en had hem een drankje aangereikt. Liefde op het eerste gezicht dus. Binnen enkele dagen werd het een hechte relatie die tot aan de dag van vandaag met veel ups en downs voortduurt.
Koen zei toen iets heel moois “ Susan is geen borderliner, ze heeft borderline” Dat raakte me moet ik eerlijk zeggen. Dat heb ik hem ook verteld. Ach ze heeft heel veel leuke kanten, die niets met haar ziekte te maken hebben zei Koen toen.
Al gaan we eigenlijk van de ene crisis naar de andere. Soms kan ik het ook niet meer aan en gaan we een tijdje uit elkaar en zien we elkaar niet. Ze komt altijd weer bij me terug. Het is niet altijd makkelijk hoor, regelmatig geeft ze me het gevoel dat ik het nooit goed doe en dan weet ik gewoon niet meer hoe ik moet reageren. We hebben ook wel eens perioden dat we veel ruzie hebben. Het lijkt soms wel of het haar nooit genoeg is.
Lang nadat Koen was uitgestapt zat ik nog met dit verhaal in mijn hoofd. Daar het een bijzonder positief verhaal is over borderline heb ik besloten het te delen.
